Ο Καλέργη επάνω στον Φασισμό και Εθνικοσοσιαλισμό

Το παρακάτω απόσμασμα συνιστά μέρος του μεταφρασμένου βιβλίου "Το ολοκληρωτικό Κράτος ενάντια στον άνθρωπο" (1938) και συγκεκριμένα στις ενότητες "Κρίση της ελευθερίας" και "Κλίμακα του ολοκληρωτικού κράτους". Ο Καλέργη αποτελεί μια ιστορική προσωπικότητα με κατεξοχήν αντι-κολλεκτιβιστικές ιδέες και θαυμαστής του Δυτικού Κόσμου, της δημοκρατίας και της φιλελεύθερης προσωποκεντρικής σκέψης, όπως ο ίδιος εθεώρησε ότι εξέφραζε η τότε Αγγλία, όντας μια χώρα με βαθιές ρίζες στις ιδέες του κοινοβουλευτισμού όταν οι άλλες χώρες διακατέχονταν από δεσποτισμούς. Επάνω στις κολλεκτιβιστικές ιδεολογίες, ασκεί κριτική καταδικάζοντας τον τελικό σκοπό της εκάστοτε θεωρίας αλλά επαινεί τα θετικά ψήγματα που προωθούν. 

Ακολουθεί το απόσπασμα :

  Στην θέση της ταξικής πάλης πρόβαλε την ιδέα του εθνικού πολέμου και του ιμπεριαλισμού, της ταξικής κοινότητας με την κοινότητα του λαού και του εθνικισμού. Πρόβαλε αντί για την ταξική συνείδηση την εθνική συνείδηση, αντί για τον φιλελευθερισμό τον κολλεκτιβισμό, και αντί για το κοινοβουλευτικό σύστημα την αρχή του Αρχηγού.

  Στην θέση του συνθήματος της Γαλλικής επανάστασης "Ελευθερία, Ισότης, Αδελφότης" έβαλε το Φασιστικό σύνθημα "Τάξη, Πειθαρχία, Εξουσία".

  Προωθούσε το έθνος στην θέση του ειδώλου και τον εαυτό τουσε αυτή του συμβόλου. Δεν μιλούσε στο όνομα μιας πλειοψηφίας ή μειοψηφίας, αλλά ως δύναμη των ανώτερων εθνικών αξιών και παραδόσεων, ως ο συνειδητός διάδοχος της Αυτοκρατορίας των Καισάρων και των ηγετών της Αναγέννησης.

  Η ταξική πάλη δεν τελείωσε, αλλά απαγορεύτηκε. Το Κράτος έγινε διαιτητής στην διαμάχη των μισθών. Ο Μαρξισμός και τα απομεινάρια του φιλελευθερισμού καταδιώχθηκαν ανελέητα. Ο Φασισμός στάθηκε ενάντια στην πλουτοκρατία, με το κεφάλαιο να βρίσκεται υπό ισχυρό κρατικό έλεγχο και να αναγκάζει τους φιλελεύθερους να αποδεχθούν τα κοινωνικά μέτρα τα οποία μέχρι τότε δεν αποδέχονταν.

  Κορύφωσε τις μεταρρυθμίσεις του με την επανασύνδεση της Ιταλίας με τον Πάπα, ενώνοντας έτσι μία συντηρητική πολιτιστική πολιτική με μία κοινωνική οικονομική πολιτική, καθώς κα μία ιμπεριαλιστική εξωτερική πολιτική.

  Η δουλειά του Μουσολίνι είχε ακριβώς την ίδια επίδραση στην διεθνή αστική τάξη, όπως του Λένιν στο διεθνές προλετάριο.

  Οι αστοί χωρίστηκαν στο φιλελεύθερο και φασιστικό στρατόπεδο. Ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας τάχθηκε με τον Φασισμό, που διακήρυξαν πως εκπροσωπούν το αληθινό πνεύμα της γενιάς τους σε αντίθεση με τα ξεπερασμένα ιδεώδη της ελευθερίας, του φιλελευθερισμού και της δημοκρατίας.

  Σχεδόν οι μισές ευρωπαικές χώρες ακολούθησαν πάνω κάτω το φασιστικό παράδειγμα, μετατρέποντας έτσι τον εαυτό του σε πιο επιτυχημένη παγκόσμια επανάσταση από τον μποσελβικισμό.

  Ο σπουδαιότερος θρίαμβος του παγκόσμιου Φασιμού ήταν η νίκη του κατά της γερμανικής δημοκρατίας με την μορφή του εθνικού σοσιαλισμού. Αυτό το κίνημα, το οποίο στο πρώτο του πραξικόπημα απέτυχε λίγο μετά την νίκη του Μουσολίνι, πήρε έπειτα την κύρια ισχύ του από την επιτυχία του Φασισμού, του οποίου σε μεγάλο βαθμό ήταν μοντέλο του. Έγινε πολύ δημοφιλές μέσα από τους αγώνες του ενάντια στην Συνθήκη των Βερσαλλιών και του φανατικού αντισημιτισμού του. Ταυτοχρόνως εξασφάλισε μερικούς εκπροσώπους στο μεγάλο κεφάλαιο ως συμμάχους χάρη στην ακραία αντίθεση του προς τον μποσελβικισμό και τον μαρξισμό. Όταν η Γερμανία ήρθε αντιμέτωπη με την παγκόσμια οικονομική κρίση με εκατομμύρια άνεργους και το κοινοβουλευτικό σύστημα απέτυχε να τους βρει εργασία, ο ηλικιωμένος Πρόεδρος του Ράιχ, ο Χίντενμπούργκ, πρότεινε για Καγκελάριο τον Αδόλφο Χίτλερ, τον αρχηγό του Εθνικού Σοσιαλισμού, όπου στο μεταξύ είχε γίνει το ισχυρότερο κόμμα κράτους. Από αυτήν την θέση εξουσίας ο Χίτλερ σύντομα μετέτρεψε την Γερμανία σε ένα εθνικοσοσιαλιστικό κράτος.

  Η κύρια ιδεολογική διαφορά που τον ξεχωρίζει από τον Φασισμό δεν προέρχεται από το πολιτιστικό ιδεώδες του έθνους, αλλά από την μυστικιστική βιολογική αντίληψη της φυλής, από την αντίληψη του κοινού Άριου αίματος, που δημιουργεί ένα κοινό εθνικό σώμα όλων των Γερμανών, το οποίο κανένα τεχνητό μέτωπο δεν μπορεί να διασπάσει.

  Ενώ ο μποσελβικισμός καταστρέφει τις πολιτιστικές παραδοσιακές αξίες του Δυτικού Κόσμου με στόχο την δημιουργία μία νέας προλεταριακής ζωής σε μία νέα τάξη πραγμάτων, και ενώ ο Φασισμός διατηρεί τις Δυτικές πολιτιστικές αξίες και τις προστατεύει από την καταστροφή, ο εθνικός σοσιαλισμός βρίσκεται στην μέση. Από πολιτιστικής άποψης είναι λιγότερο επαναστατικός από τον μποσελβικισμό αλλά λιγότερο συντηρητικός από τον φασισμό. Δεν είναι αθειστικός, αλλά είναι αντικληρικός και εν μέρει αντιχριστιανικός. Ο στόχος του είναι μία νέα τάξη πραγμάτων υπό την ηγεσία της γερμανικής φυλής, ο περιούσιος λαός του εθνικού σοσιαλιστικού ευαγγελίου.

  Όταν η Γερμανία εγκατέλειψε την δημοκρατία, ήταν η τρίτη από τις εφτά παγκόσμιες δυνάμεις που είχε απωλέσει το ιδεώδες της ελευθερίας.

  Όποιες και να είναι οι διαφορές μεταξύ μποσελβικισμού, εθνικού σοσιαλισμού και φασισμού έχουν ένα κοινό σημείο στο είδωλο του κράτους και του πανίσχυρου χαρακτήρα του από την μία, και τον εξευτελισμό του ανίσχυρου ατόμου από την άλλη.

  Η αντεπίθεση είχε γίνει ενάντια στην ατομικιστική επανάσταση βασισμένη στον Διαφωτισμό, την ελευθερία και την προσωπικότητα. Το κράτος είχε ξεσηκωθεί ενάντια στην ανθρωπότητα και τα συνθήματα της ισότητας και τάξης αντιτίθενται στο ιδεώδες της ελευθερίας.

[...] 

  Οι ιδιωτικές οικονομίες της Γερμανίας και της Ιταλίας είναι φιλελεύθερες εν συγκρίσει με την κρατική οικονομία των Μποσελβίκων. Συγκριτικά με την θρησκευτική μισαλοδοξία του μποσελβικισμού και του εθνικοσοσιαλισμού, η θρησκευτική ανεκτικότητα του φασισμού είναι φιλελεύθερη.

  Ο εθνικοσοσιαλισμός και ο φασισμός είναι γέφυρες μεταξύ του κράτους καταναγκασμού των Μποσελβίκων και του ελεύθερου κράτους των Αγγλοσαξόνων. Ανάμεσα σε αυτά τα άκρα όλα είναι σχετικά με την σχέση την οποία υπάρχει ανάμεσα σε άνθρωπο και κράτος.

  ...Παρά τα σημεία στα οποία συμπίπτουν, είναι τρία πολύ διαφορετικά μεταξύ τους συστήματα. Αποτελούν μία ομάδα μόνο στην πολιτική διάσταση. Στην οικονομική διάσταση η Γερμανία και η Ιταλία ανήκουν στον καπιταλιστικό κόσμο, μαζί με την Γαλλία και τις Αγγλοσαξονικές δυνάμεις. Στην πολιτιστική διάσταση η Ιταλία ανήκει στον Δυτικό πολιτισμό όπως η Γαλλία και οι Αγγλοσάξονες. Ενώ από την άλλη έχουν απομακρυνθεί η Ρωσία, όπως και η Γερμανία, από τα τρία θεμέλια του Δυτικού πολιτισμού : την κλασική εκπαίδευση, την χριστιανική φιλοσοφία και την ιπποτική αντίληψη.

  Αυτές οι διαφορές μεταξύ των τριών ολοκληρωτικών συστημάτων είναι άκαμπτες. Αντιθέτως, ο φασισμός δείχνει μία όλο και μεγαλύτερη τάση να μετατρέψει την ιδιωτική του οικονομία σε κρατικό καπιταλισμό, και έτσι να πλησιάσει περισσότερο την ρωσική οικονομία, αλλά και μία συχνότερη τάση τελευταία να υιοθετήσει την εθνικοσοσιαλιστική κοσμοθεωρία σχετικά με την φυλή. Έτσι τα σημεία των διαφορών μεταξύ των τριών συστημάτων σταθερά εξαφανίζονται,  ενώ η κοινή ιδεολογική αντίθεση προς τις Δυτικές δημοκρατίες αυξάνεται.

  

Φασισμός και εκπαίδευση

Μια σύνοψη του φασιστικού εκπαιδευτικού συστήματος και η σχολή των μελλοντικών "φιλόσοφων-βασιλέων" (μεταρρύθμιση Τζεντίλε 1923)

Ο Τζεντίλε όντας Υπουργός Δημόσιας Παιδείας το 1923 επί κυβέρνηση του Ντούτσε, μαζί με τον Giuseppe Lombardo Radice, ανέπτυξε μια διαφορετική προσέγγιση φασιστικής κατήχησης και ανάδειξης των σπουδαιότερων μαθητών για την ανάληψη υψηλών ευθυνών στις κυβερνητικές θέσεις του Κράτους. Εν συντομία, θέσπισε να είναι υποχρεωτική η στοιχειώδης εκπαίδευση στα 10 έτη ( εκ των οποίων τα πέντε πρώτα χρόνια είναι η πρωτοβάθμια εκπαίδευση και τα υπόλοιπα είτε στο scuola media (θα λέγαμε το αντίστοιχο ΓΕΛ με ελληνικά δεδομένα) ή στο avviamento al lavoro (το αντίστοιχο ΕΠΑΛ) που έδινε γρήγορη πρόσβαση στα χαμηλά στρώματα του εργατικού δυναμικού).

Η κορύφωση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ανάμεσα και στις υπόλοιπες επιλογές των μαθητών, ήταν το liceo classico (Λύκειο) που για λίγα έτη θα έδινε την δυνατότητα εισαγωγής, μέσω εξέτασεων, στις πανεπιστημιακές σχολές. Το liceo classico προοριζόταν για τους λίγους, για τους πιο ταλαντούχους, για τους πιο ικανούς, για εκείνους που προορίζονταν από την φύση τους για μεγάλους ρόλους διακρίνοντας τους από την μάζα, τα χαμηλά στρώματα της κοινωνίας. Η αριστοκρατική αντίληψη αυτή απευθυνόταν μόνο σε άρρενες και όχι γυναίκες, καθώς ο ρόλος των γυναικών εθεωρείτο από την φιλοσοφία του Φασισμού, διαφορετικός του ανδρός και ως εκ τούτου επιδίωκαν την καλλιέργεια της γυναικός στα πρότυπα της και στον ιδανικό ρόλο της εντός της κοινωνίας. Εκτός αυτού, κατά τον ίδιο τον Υπουργό Παιδείας, οι γυναίκες δεν θα έπρεπε να διαχειρίζονται θέσεις με υψηλό πνευματικό χαρακτήρα, γιατί δεν διακατέχονται από το απαραίτητο σθένος, τον χαρακτήρα και αυτοσυγκράτηση (χαρακτηριστικά που πίστευε οι γυναίκες δεν διακατέχονται από την φύση τους). Το βασικότερο περιεχόμενο διδασκαλίας  ήταν η ενασχόληση με την φιλοσοφία και την νομική καθώς αυτές ήτανε οι βασικότερες στοιχειώδεις γνώσεις για τους προοριζόμενους "φιλόσοφους-βασιλείς" της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Το 1929 όμως, έπειτα από την Συμφωνία του Λατερανού, ήταν υποχρεωτική η εκμάθηση των θρησκευτικών (κάτι που ο Τζεντίλε, ενώ θεωρούσε απαραίτητο να διδάσκεται στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και ευρύτερα στο λαό, στους μελλοντικούς "άρχοντες" δεν χρειαζόταν αυτή η ανάγκη, το μάθημα φιλοσοφίας ήταν πολύ ελεύθερο και δεν ακολουθούσε κάποιο κρατικό πρόγραμμα).

Σε δοκίμιο περί της "ενότητας του γυμνασίου και η ελευθερία των σπουδών" (1902) ο Τζεντίλε αναφέρει : "Οι σπουδές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είναι από την φύση τους αριστοκρατικές, η μάθηση για τους λίγους, για τους καλύτερους [...] επειδή προετοιμάζονται για επιστημονικές μελέτες, που δεν μπορεί να είναι προνόμιο κανενός πέρα εκείνων των λίγων, τους οποίους η ευφυία τους προορίζει ή το οικογενειακό υπόβαθρο και ο πλούτος που μπορούν να συμβάλλουν στην επίτευξη υψηλών ιδανικών" (*κάτι δηλαδή που ο φτωχός δεν μπορεί εύκολα να κατανοήσει).

Σε συνέντευξη το 1923, απαντώντας στις ανησυχίες των γονέων τονίζει : "Στην κάπως θυμωμένη ερώτηση: - Πως μπορούμε να βρούμε χώρο για όλους τους μαθητές; - Απαντώ: - Δεν πρέπει να υπάρχει χώρος για όλους. Και να σου εξηγήσω. Η μεταρρύθμιση τείνει ακριβώς αυτό: να μειώσει τον σχολικό πληθυσμό."

Σε ένα άλλο σημείο ο Τζεντίλε αναφέρει περί των γυναικών: "Εισβολές από γυναίκες, που τώρα συρρέουν στα πανεπιστήμια μας, και που πρέπει να πούμε, δεν έχουν και δεν θα έχουν ποτέ ούτε αυτήν την πνευματική πρωτοτυπία σκέψης, ούτε αυτό το σιδερένιο πνευματικό σθένος, που είναι οι ανώτερες διανοητικές και ηθικές δυνάμεις της ανθρωπότητας."

Να σημειωθεί ότι επί της θητείας του ως υπουργός , ανήγγειλε την ιταλική γλώσσα ως την μοναδική γλώσσα προς χρήση εντός των εκπαιδευτικών επιπέδων, αδιαφορώντας για τις γλωσσικές μειονότητες.

Εν κατακλείδι, από δομική άποψη, ο Τζεντίλε συλλαμβάνει την οργάνωση του σχολείου σύμφωνα με μια ιεραρχική και συγκεντρωτική τάξη. Μια αριστοκρατική σχολή δηλαδή, σχεδιασμένη και αφιερωμένη "στον καλύτερο" και όχι σε όλους, χωρισμένη στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση σε κλασικό-ανθρωπιστικό κλάδο για διεύθυνση και τον επαγγελματικό κλάδο για τον λαό και την εργατική τάξη. Οι φυσικές επιστήμες και τα μαθηματικά ήταν πιο υποβαθμισμένα αλλά η εντατική ενασχόληση τους προορίζονταν για εκείνους που θέλανε να ενταχθούν σε βιομηχανικά και τεχνικά ινστιτούτα (δημιουργημένα με πρωτοβουλίες του ίδιου του Υπουργού). Η μεταρρύθμιση σε γενικό πλαίσιο διατηρήθηκε μέχρι το 1962.

⧫ Πηγή : Jürgen Charnitzky, Φασισμός και σχολείο. Η σχολαστική πολιτική του καθεστώτος (1922-1943)

Πρωτομαγιά και NSDAP

   Στο Σικάγο 1886, διεξάγεται προσπάθεια εργατικής επανάστασης για την διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών εργασίας και βελτίωση μισθοδοσίας. Με μαζικές απεργίες εκατοντάδων χιλιάδων εργατών, το όλο εγχείρημα λήγει άδοξα και αιματοχυμένο. Προς τιμήν της εξέργεσης αυτής, καθιερώθηκε η Πρωτομαγιά ως παγκόσμια ημέρα της εργατικής τάξης, έπειτα από απόφαση της ιδρυτικής συνέλευσης της δεύτερης Διεθνούς, που πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι το 1889 (14/21 Ιουλίου) όπου μετείχαν 391 αντιπρόσωποι συνδικάτων από 20 χώρες. Το Γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα SPD (Sozialdemokratische Partei Deutschlands), ως ο μεγαλύτερος αριθμητικά φορέας και εκπρόσωπος της 2ης Διεθνούς, καθιστά στην Γερμανία τη πρώτη Μάη ως ημέρα του εργατικού κινήματος όπου κάθε χρόνο θα απεργούν και θα διαδηλώνουν συμβολικά και πρακτικά υπέρ της ταξικής πάλης. Οι εργοδότες απαντούν με λουκέτα και απολύσεις.

  Το 1933 αναδύεται το NSDAP στην εξουσία και τον Μάρτιο του ίδιου έτους αποκτά αντιδημοκρατικό χαρακτήρα. Την περίοδο εκείνη σημειώνει (στο ημερολόγιο του) ο Δρ. Γκέμπελς :

"Το πρώτο νομοσχέδιο που καταθέτω είναι η ανακήρυξη της πρώτης Μαίου ως εθνική εορτή του γερμανικού λαού και αναθέτω την εφαρμογή του στο Υπουργικό Συμβούλιο. Θα το κάνουμε αυτό σε μεγάλη κλίμακα και για πρώτη φορά, θα συγκεντρώσουμε ολόκληρο τον γερμανικό λαό σε μια ενιαία εκδήλωση. Από εκεί και πέρα, αρχίζει η διαμάχη με τα συνδικάτα. Δεν θα μπορέσουμε να ξεκουραστούμε εάν δεν έλθουν εντελώς στα χέρια μας"

- 24/3/1933

Απρίλιος

Σημειώνει ο Γκέμπελς :

 "Μια σειρά από νομοσχέδια εγκρίνονται σε ένα εξάωρο από το Υπουργικό Συμβούλιο. Αυτοί είναι οι νόμοι του Gleichschaltung, Reichsstatthalterschaft, ο δημοσιο-υπαλληλικός νόμος με την άρια παράγραφο (arierparagraph) και στο τέλος η πρώτη Μαίου ανακηρύσσεται επίσημα εθνική εορτή. Κάνουμε εξαιρετική δουλειά."

- 7/4/1933

Νόμος για την καθιέρωση εορτής περί εθνικής εργασίας

10 Απριλίου 1933

Η κυβέρνηση του Ράιχ ψήφισε τον ακόλουθο νόμο, ο οποίος ανακηρύσσει : 

§1. Η 1η Μαίου είναι αργία της εθνικής εργασίας

§2. Οι διατάξεις του εθνικού και κρατικού δικαίου που ισχύουν για την Πρωτοχρονιά ισχύουν μέχρι και σήμερα. Ο Υπουργός Εσωτερικών του Ράιχ μπορεί να εκδώσει περαιτέρω διατάξεις σε συμφωνία με τον Υπουργό Διαφώτισης και Προπαγάνδας του Ράιχ. 

Βερολίνο 10 Απριλίου 1933

Καγκελάριος Αδόλφος Χίτλερ

Ο Υπουργός Εσωτερικών του Ράιχ Φρίκ

Ο Υπουργός Προπαγάνδας και Λαϊκής Διαφώτισης Δρ. Γκέμπελς

  Κατά την διάρκεια της εθνικοσοσιαλιστικής εποχής, η 1η Μαίου έγινε αργία με τις ενέργειες του κόμματος. Ο νόμος του Ράιχ της 10ης Απριλίου 1933 την όρισε ως "Ημέρα εθνικής Εργασίας", παραποιώντας την προηγούμενη σημασία της που ήτο μαρξιστικού προσήμου και ταξικής συνείδησης (ταξική πάλη) και προσδίδοντας ένα νέο, φυλετικό, συνεργατικό και συλλογικό πρόσημο. Στις πολιτικές βλέψεις του Γκέμπελς αλλά και των υπολοίπων μελών του εσωτερικού κύκλου του NSDAP στο πνέυμα του ολοκληρωτικού "συγχρονισμού" (Gleichschaltung), στοχοποίησαν τα ελεύθερα συνδικάτα και τους εκπροσώπους των συντεχνιών με πρόθεση τον πλήρη έλεγχο και την κοινή εθνική κατεύθυνση.

Σημειώνει ο Γκέμπελς :

Θα κάνουμε την 1η Μαίου μια υπέροχη επίδειξη της βούλησης του γερμανικού λαού. Στις 2 Μαίου θα γίνει κατάληψη των σωματίων. Gleichschaltung και σε αυτόν τον τομέα. Μπορεί να υπάρξει θόρυβος για μερικές μέρες αλλά μετά είναι δικά μας. Δεν μπορεί να υπάρξει άλλη εξέταση του ζητήματος εδώ. Υπηρεσίες κάνουμε μόνο στον εργάτη, ώστε να τον απαλλάξουμε από την παρασιτική ηγεσία που μέχρι στιγμής του έκανε μόνο ξινή την ζωή. Αν τα συνδικάτα είναι στα χέρια μας, τότε ούτε τα άλλα κόμματα και οργανώσεις δεν θα αντέξουν για πολύ."

- 17/3/1933

 

 Η Γενική Συνομοσπονδία Συνδικάτων της Γερμανίας (ADGB : Der Allgemeine Deutsche Gewerkschaftsbund), η οποία προήλθε από τις ανυσηχίες των διαφόρων ελεύθερων συνδικάτων να προστατευτούν από το νέο κράτος, ξεκίνησε την προσαρμογή στις νέες συνθήκες.Σημαντικοί συνδικαλιστές όπως ο Willhelm Leuschner και ο Theodor Leipart βρίσκονταν σε πορεία συνεργασίας με τους νέους ηγεμόνες και δεσμεύτηκαν, το Μάτριο, ότι θα παραμείνει  πολιτικά ουδέτερη απέναντι στην νέα κυβέρνηση. Επιπλέον, αφού ανακοινώθηκε στην επίσημη Νομική εφημερίδα του Ράιχ της 10ης Απριλίου ότι η 1η Μαίου θα ήτο μια αργία με κανονικό ημερομίσθιο, το ADGB ανακοίνωσε ότι "Ο Γερμανός εργαζόμενος θα διαδηλώσει με επαγγελματικό τρόπο την 1η Μαίου". Το επιβεβαίωσε στις 19 Απριλίου καλώντας όλα τα μέλη παντού, να συμμετάσχουν στους εορτασμούς του Μαίου στο πνέυμα της "πλήρους ενσωμάτωσης του εργατικού δυναμικού στο κράτος". Ένα παλιό όνειρο του εργατικού κινήματος φαινόταν να εκπληρώνεται. Κατά τα χρόνια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, το SPD απέφευγε πάντα να κάνει μια τέτοια πρωτοβουλία χωρίς να λαμβάνει υπόψη τους αστούς εταίρους του συνασπισμού. Τα χριστιανικά συνδικάτα τα οποία δεν είχαν εορτάσει προηγουμένως τη μαρξιστική πρωτομαγιά, καλωσόρισαν ένθερμα τη νέα εθνική εορτή ως ένδειξη "ότι η κυβέρνηση του Χίτλερ είναι αφοσιωμένη στον γερμανικό λαό."

Σημειώνει ο Γκέμπελς :

"Το έργο μόλις ξεκίνησε, παντού ανάμεσα στους ανθρώπους γίνεται λόγος για μια δεύτερη επανάσταση που πρέπει να έλθει [...]. Η επανάσταση δεν πρέπει να σταματήσει πουθενά. Το Υπουργείο μου στελεχώνεται σχεδόν αποκλειστικά από νέους εθνικοσοσιαλιστές. Αν και δεν καταλαβαίνουν τα γραφειοκρατικά πράγματα όπως οι παλίοι δημόσιοι υπάλληλοι, φέρνουν μαζί τους φωτιά, ενθουσιασμό και φρέσκο ιδεαλισμό. Η 1η Μαίου προετοιμάζεται γενναιόδωρα. Το δουλεύουμαι σαν καθήκον γενικού Επιτελείου. Το σχέδιο ανάπτυξης είναι έτοιμο. Οι δυσκολίες προκύπτουν μόνο από τις περιορισμένες επιλογές πρόσβασης. Η επίδειξη πρέπει να γίνει με μεγάλη ακρίβεια. Όλα τα ενδεχόμενα πρέπει να υπολογίζονται εκ των προτέρων και να λαμβάνονται υπόψη. Ένα μικρό λάθος θα μπορούσε να οδηγήσει σε καταστροφή με τις τεράστιες μάζες που προσπαθούμε να βάλουμε στα πόδια της."

- 18/4/1933

  

  Στις 24 Απριλίου, ο Δρ. Γκέμπελς εξέδωσε το Μανιφέστο της Πρωτομαγιάς που δημοσιεύτηκε στην πρώτη σελίδα κάθε εφημερίδας στη Γερμανία. Απευθυνόμενη "σε ολόκληρο το γερμανικό λαό", ανακοίνωσε ότι η 1η Μαίου είχε γίνει "η γιορτή της εθνικής εργασίας" και καλούσε σε μια εορτή στην οποία "οι Γερμανοί όλων των τάξεων", θα "έσφιγγαν τα χέρια" και "σε σταθερή διαμόρφωση θα βάδιζαν προς το νέο μέλλον". Η τάξη ανήκε στο παρελθόν "αφού ο μαρξισμός έχει συντριβεί"

Σημειώνει ο Γκέμπελς :

"Δουλεύω μέρες για την τεχνική υλοποίηση της 1ης Μαίου. Λέγεται ότι είναι ένα αριστούργημα οργάνωσης [...]. Κάνουμε ένα είδος πρόβα τζενεράλε για την 1η Μαίου στο Lustgarten και στον μεγάλο χώρο του φεστιβάλ Tempelhof Feld. Σύμφωνα με την ανθρώπινη κρίση, όλα θα πάνε ομαλά. Γιγαντιαίες εγκαταστάσεις έχουν τοποθετηθεί στο Tempelhof. Εκφράζουν μια υπέροχη εικόνα της εθνικοσοσιαλιστικής βούλησης. Η 1η Μαίου θα είναι μια μαζική εκδήλωση που δεν έχει ξαναδεί ο κόσμος. Όλος ο λαός πρέπει να ενωθεί σε μια κοινή βούληση και μια προθυμία."

- 28/4/1933

Πρωτομαγιά

   Η ημέρα έφτασε και ήδη από την νύχτα της 30/4 είχαν αρχίσει οι εκδηλώσεις σε όλη την Γερμανία. Οι ηγέτες των συνδικάτων, από όλα τα μέρη της Γερμανίας, μεταφέρθηκαν στο Βερολίνο. Ο Χίτλερ είχε δηλώσει στους αντιπροσώπους των εργατών "Θα δείτε πόσο αναληθής είναι η δήλωση ότι η επανάσταση στρέφεται εναντίον των Γερμανών εργατών." Η 1η Μαίου ήτο γεμάτη με σπουδαίες παρελάσεις, άφθονη μουσική, ακροβατικούς πιλότους και με μια επίδειξη πυροτεχνημάτων στις οποίες μετείχαν η Χιτλερική νεολαία, τα SS (Schutzstaffel) και τα SA (Sturmabteilung).

 "Η μεγάλη ημέρα του γερμανικού λαού έφτασε" σημειώνει ο Γκέμπελς.

Το πρωί, εκατοντάδες παιδιά και νέοι παρευρίσκονται και παρελαύνουν στο Lustgarten στο Βερολίνο. Ο Καγκελάριος του Ράιχ και ο πρόεδρος του Ράιχ Χίντενμπουργκ πηγαίνουν στο σημείο με αυτοκίνητο. Ο Γκέμπελς είχε ήδη μιλήσει πριν από αυτούς.

"Σε αυτήν την ημέρα, όλο το έθνος με όλους τους τομείς της, με όλες τις ειδικότητες, τα επαγγέλματα, αναγνωρίζει την αξιοπρέπεια και την ευλογία της εργασίας. Παλαιότερα ακούγαμε τα κροταλίσματα των πολυβόλων και τα τραγούδια μίσους της ταξικής πάλης και της Διεθνούς, σε αυτό το έτος της κυβέρνησης του Χίτλερ, ο γερμανικός λαός συγκεντρώνεται σε μια ενότητα, με ακλόνητη πίστη στο κράτος, την φυλή και το γερμανικό έθνος στο οποίο όλοι ανήκουμε. Κάθε διαφορά εξαφανίστηκε. Το ταξικό μίσος και η αλαζονεία της κοινωνικής θέσης που για πάνω από 50 χρόνια χώριζε το έθνος από τον εαυτό του, πλεόν έχουν εξαλειφθεί. Γερμανοί όλων των τάξεων, φυλών, επαγγελμάτων και δογμάτων έχουν ενώσει τα χέρια, πέρα από αυτά που τους ξεχωρίζουν, και έχουν ορκιστεί στο εξής να ζουν ως κοινότητα, να εργάζονται και να αγωνίζονται για την πατρίδα που τους ενώνει όλους... Η ταξική πάλη τελείωσε. Η ιδέα την εθνικής κοινότητας υψώνεται πάνω από τα ερείπια του χρεοκοπημένου φιλελεύθερου-καπιταλιστικού κράτους. ... Έτσι ο γερμανικός λαός βαδίζει στο μέλλον."

 - Ομιλία Γκέμπελς Πρωτομαγιά

Κατά την διάρκεια του εορτασμού, ο Χίτλερ φύτεψε την "Βελανιδιά του Χίντενμπουργκ" προς τιμή του ίδιου του Χίντενπουργκ (αποτελεί χριστιανική παράδοση από την εποχή του Λούθηρου να φυτεύουν βελανιδιές προς τιμή κάποιου, από το 1934 υπήρξαν και οι λεγόμενες "Βελανιδιές του Χίτλερ"), ενώ τα αρχαία έθιμα του γερμανικού λαού με τα Maypole δεν έλειπαν από το προσκήνιο.

Το απόγευμα με βράδυ κατά της 7:30 μ.μ. η εορτή συνεχίζεται στο Tempelhof Feld. O χώρος πολύ ανοιχτός και εμπλουτίζεται περιφερειακά με 150 αντιαεροπορικούς προβολείς που φωτίζουν την νύχτα με τις ακτίνες τους προς τον ουρανό ενώ η σκηνή ομιλίας συνοδεύεται με 6 πανό των 20 μέτρων με την σβάστικα ως σύμβολο και 3 ενδιάμεσα με τα χρώματα του Ράιχ (πρωτοβουλία του Albert Speer). Στις 8:00 μ.μ. περίπου ο Χίτλερ πραγματοποιεί την ομιλία του μπροστά στη γερμανική λαοθάλλασα συγκεντρωμένη, με κεντρικό θέμα την εθνική αντίσταση απέναντι στο μαρξιστικό ταξικό μίσος και την αξία του εργάτη. Η ομιλία του διαδόθηκε μέσω ραδιοφώνου σε όσα περισσότερα σπίτια ήταν δυνατόν. Ο αριθμός των παρευρισκόμενων πολιτών ήτο κοντά στο ένα εκκατομύριο με γνώμες και απόψεις να ποικίλουν.

Σημειώνει ο Γκέμπελς :

"Η μεγάλη ημέρα του γερμανικού λαού ξεκίνησε. Χθες υπήρχε ακόμη απειλή βροχής, σήμερα όμως ο ήλιος λάμπει. Πραγματικά Χιτλερικός καιρός! Τώρα όλα θα πάνε προς το καλύτερο. Δεν έχει σημασία πλέον τόσο πολύ πως θα διεξαχθεί η ημέρα. Αυτό που είναι σημαντικό είναι το περιεχόμενο και το νόημα που προκύπτει από εδώ. Το πρωί οι μαθητές του Βερολίνου έκαναν πορεία στο Lustgarten... Όπου και να κοιτάξετε, σε όλο το Lustgarten παιδιά, παιδιά, παιδιά. Τους μιλάω μέσα από την καρδιά μου. Είναι καλό να μιλάτε σε παιδιά αν καταλαβαίνετε τις παιδικές ψυχές. Στην συνέχεια, μια καταιγίδα ζητωκραυγών, εμφανίζεται μέσα στο αυτοκίνητο, ο ένας δίπλα από τον άλλον, ο Πρόεδρος του Ράιχ και ο Φύρερ. Γερατειά και νιότη ενωμένα. Ένα υπέροχο σύμβολο της νέας Γερμανίας που χτίσαμε. Ο Χάραλντ χαρίζει στον Πρόεδρο του Ράιχ ένα μεγάλο μπουκέτο τριαντάφυλλα. Είναι πολύ περήφανος και χαρούμενος. Ο Πρόεδρος του Ράιχ μιλάει στους νέους σαν να ήταν κάποιος της ηλικίας μας. Προτρέπει την πίστη, την επιμονή, τη σκληρή δουλειά και το σεβασμό για το παρελθόν. Ο Φύρερ του δίνει τρεις επευφημίες, με την νεολαία να το ακολουθεί με ενθουσιασμό. Το πέρασμα μέσα από τις μάζες των αγοριών και κοριτσιών έμοιαζε με θριαμβευτική πομπή. Υπάρχει ένα, από την άλλη, απερίγραπτο πλήθος ανθρώπων στο Tempelhof Feld. Ο Βερολινέζος (Der Berliner), με όλη την οικογένεια του, ο εργάτης και ο δημότης (Burger), οι υψηλοί και χαμηλοί, ο επιχειρηματίας και ο υφιστάμενος, οι διαφορές τώρα είναι θολές, μόνο ένας γερμανικός λαός υφίσταται και βαδίζει. [...] Ένα ατελείωτο, ατελείωτο ρεύμα ανδρών, γυναικών και παδιών ξεχύνεται στο Tempelhof Feld. Γύρω στις 7 το βράδυ ήρθε η αναφορά ότι ενάμισι εκατομμύριο άνθρωποι είχαν κάνει πορεία εδώ. Κάτι ανάλογο αναφέρεται από τις πόλεις και τα χωριά του Ράιχ. Κάθομαι στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου του Φύρερ καθώς οδηγείται θριαμβευτικά μέσα από τις μάζες των εργατών που περιστοιχίζουν τους δρόμους από την Καγκελαρία του Ράιχ μέχρι το Tempelhof Feld. Είναι απερίγραπτο. [...] Η εργατική τάξη (Arbeitertum) πλέον περιλαμβάνει όλους τους καλούς Γερμανούς. Το έθνος έχει ξαναβρεί νόημα. Τώρα θέλουμε να δουλέψουμε και να μην απελπιζόμαστε. Αφορά την Γερμανία, το μέλλον της και το μέλλον των παιδιών της. Ένα μεγάλο ρεύμα ενθουσιασμού περιβάλλει τον κόσμο. Το τραγούδι Horst Wessel ακούγεται... [...] Αύριο θα κάνουμε κατάληψη των σωματείων. Δεν αναμένεται πουθενά αντίσταση. Ο αγώνας συνεχίζεται! Πάνω στην Καγκελαρία του Ράιχ στεκόμαστε μαζί του στο παράθυρο, στο διαμέρισμα του Φύρερ.  Από απόσταση μπορεί κανείς να ακούσει τα τραγούδια και τις φωνές των μαζών που παρελαύνουν από το Tempelhof Feld. Το Βερολίνο δεν θέλει να κοιμηθεί..."

 - 1/5/1933

  Την επόμενη ημέρα διεξάγεται η επιχείρηση κατάληψης των ελεύθερων συνδικάτων και την αντικατάσταση τους από το D.A.F.

Πηγές :

⧫ Joseph Goebbels Tagebücher 1924 - 1945

⧫ Tempelhofer Unfreiheit deutschen 

⧫ Suddeutsche Zeitung, Wie die Nazis den 1. Mai

⧫ Ομιλία Γκέμπελς Πρωτομαγιά

⧫ Νόμος για την καθιέρωση εορτής περί εθνικής εργασίας