Ο Καλέργη επάνω στον Φασισμό και Εθνικοσοσιαλισμό
Ακολουθεί το απόσπασμα :
Στην θέση της ταξικής πάλης πρόβαλε την ιδέα του εθνικού πολέμου και του ιμπεριαλισμού, της ταξικής κοινότητας με την κοινότητα του λαού και του εθνικισμού. Πρόβαλε αντί για την ταξική συνείδηση την εθνική συνείδηση, αντί για τον φιλελευθερισμό τον κολλεκτιβισμό, και αντί για το κοινοβουλευτικό σύστημα την αρχή του Αρχηγού.
Στην θέση του συνθήματος της Γαλλικής επανάστασης "Ελευθερία, Ισότης, Αδελφότης" έβαλε το Φασιστικό σύνθημα "Τάξη, Πειθαρχία, Εξουσία".
Προωθούσε το έθνος στην θέση του ειδώλου και τον εαυτό τουσε αυτή του συμβόλου. Δεν μιλούσε στο όνομα μιας πλειοψηφίας ή μειοψηφίας, αλλά ως δύναμη των ανώτερων εθνικών αξιών και παραδόσεων, ως ο συνειδητός διάδοχος της Αυτοκρατορίας των Καισάρων και των ηγετών της Αναγέννησης.
Η ταξική πάλη δεν τελείωσε, αλλά απαγορεύτηκε. Το Κράτος έγινε διαιτητής στην διαμάχη των μισθών. Ο Μαρξισμός και τα απομεινάρια του φιλελευθερισμού καταδιώχθηκαν ανελέητα. Ο Φασισμός στάθηκε ενάντια στην πλουτοκρατία, με το κεφάλαιο να βρίσκεται υπό ισχυρό κρατικό έλεγχο και να αναγκάζει τους φιλελεύθερους να αποδεχθούν τα κοινωνικά μέτρα τα οποία μέχρι τότε δεν αποδέχονταν.
Κορύφωσε τις μεταρρυθμίσεις του με την επανασύνδεση της Ιταλίας με τον Πάπα, ενώνοντας έτσι μία συντηρητική πολιτιστική πολιτική με μία κοινωνική οικονομική πολιτική, καθώς κα μία ιμπεριαλιστική εξωτερική πολιτική.
Η δουλειά του Μουσολίνι είχε ακριβώς την ίδια επίδραση στην διεθνή αστική τάξη, όπως του Λένιν στο διεθνές προλετάριο.
Οι αστοί χωρίστηκαν στο φιλελεύθερο και φασιστικό στρατόπεδο. Ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας τάχθηκε με τον Φασισμό, που διακήρυξαν πως εκπροσωπούν το αληθινό πνεύμα της γενιάς τους σε αντίθεση με τα ξεπερασμένα ιδεώδη της ελευθερίας, του φιλελευθερισμού και της δημοκρατίας.
Σχεδόν οι μισές ευρωπαικές χώρες ακολούθησαν πάνω κάτω το φασιστικό παράδειγμα, μετατρέποντας έτσι τον εαυτό του σε πιο επιτυχημένη παγκόσμια επανάσταση από τον μποσελβικισμό.
Ο σπουδαιότερος θρίαμβος του παγκόσμιου Φασιμού ήταν η νίκη του κατά της γερμανικής δημοκρατίας με την μορφή του εθνικού σοσιαλισμού. Αυτό το κίνημα, το οποίο στο πρώτο του πραξικόπημα απέτυχε λίγο μετά την νίκη του Μουσολίνι, πήρε έπειτα την κύρια ισχύ του από την επιτυχία του Φασισμού, του οποίου σε μεγάλο βαθμό ήταν μοντέλο του. Έγινε πολύ δημοφιλές μέσα από τους αγώνες του ενάντια στην Συνθήκη των Βερσαλλιών και του φανατικού αντισημιτισμού του. Ταυτοχρόνως εξασφάλισε μερικούς εκπροσώπους στο μεγάλο κεφάλαιο ως συμμάχους χάρη στην ακραία αντίθεση του προς τον μποσελβικισμό και τον μαρξισμό. Όταν η Γερμανία ήρθε αντιμέτωπη με την παγκόσμια οικονομική κρίση με εκατομμύρια άνεργους και το κοινοβουλευτικό σύστημα απέτυχε να τους βρει εργασία, ο ηλικιωμένος Πρόεδρος του Ράιχ, ο Χίντενμπούργκ, πρότεινε για Καγκελάριο τον Αδόλφο Χίτλερ, τον αρχηγό του Εθνικού Σοσιαλισμού, όπου στο μεταξύ είχε γίνει το ισχυρότερο κόμμα κράτους. Από αυτήν την θέση εξουσίας ο Χίτλερ σύντομα μετέτρεψε την Γερμανία σε ένα εθνικοσοσιαλιστικό κράτος.
Η κύρια ιδεολογική διαφορά που τον ξεχωρίζει από τον Φασισμό δεν προέρχεται από το πολιτιστικό ιδεώδες του έθνους, αλλά από την μυστικιστική βιολογική αντίληψη της φυλής, από την αντίληψη του κοινού Άριου αίματος, που δημιουργεί ένα κοινό εθνικό σώμα όλων των Γερμανών, το οποίο κανένα τεχνητό μέτωπο δεν μπορεί να διασπάσει.
Ενώ ο μποσελβικισμός καταστρέφει τις πολιτιστικές παραδοσιακές αξίες του Δυτικού Κόσμου με στόχο την δημιουργία μία νέας προλεταριακής ζωής σε μία νέα τάξη πραγμάτων, και ενώ ο Φασισμός διατηρεί τις Δυτικές πολιτιστικές αξίες και τις προστατεύει από την καταστροφή, ο εθνικός σοσιαλισμός βρίσκεται στην μέση. Από πολιτιστικής άποψης είναι λιγότερο επαναστατικός από τον μποσελβικισμό αλλά λιγότερο συντηρητικός από τον φασισμό. Δεν είναι αθειστικός, αλλά είναι αντικληρικός και εν μέρει αντιχριστιανικός. Ο στόχος του είναι μία νέα τάξη πραγμάτων υπό την ηγεσία της γερμανικής φυλής, ο περιούσιος λαός του εθνικού σοσιαλιστικού ευαγγελίου.
Όταν η Γερμανία εγκατέλειψε την δημοκρατία, ήταν η τρίτη από τις εφτά παγκόσμιες δυνάμεις που είχε απωλέσει το ιδεώδες της ελευθερίας.
Όποιες και να είναι οι διαφορές μεταξύ μποσελβικισμού, εθνικού σοσιαλισμού και φασισμού έχουν ένα κοινό σημείο στο είδωλο του κράτους και του πανίσχυρου χαρακτήρα του από την μία, και τον εξευτελισμό του ανίσχυρου ατόμου από την άλλη.
Η αντεπίθεση είχε γίνει ενάντια στην ατομικιστική επανάσταση βασισμένη στον Διαφωτισμό, την ελευθερία και την προσωπικότητα. Το κράτος είχε ξεσηκωθεί ενάντια στην ανθρωπότητα και τα συνθήματα της ισότητας και τάξης αντιτίθενται στο ιδεώδες της ελευθερίας.
[...]
Οι ιδιωτικές οικονομίες της Γερμανίας και της Ιταλίας είναι φιλελεύθερες εν συγκρίσει με την κρατική οικονομία των Μποσελβίκων. Συγκριτικά με την θρησκευτική μισαλοδοξία του μποσελβικισμού και του εθνικοσοσιαλισμού, η θρησκευτική ανεκτικότητα του φασισμού είναι φιλελεύθερη.
Ο εθνικοσοσιαλισμός και ο φασισμός είναι γέφυρες μεταξύ του κράτους καταναγκασμού των Μποσελβίκων και του ελεύθερου κράτους των Αγγλοσαξόνων. Ανάμεσα σε αυτά τα άκρα όλα είναι σχετικά με την σχέση την οποία υπάρχει ανάμεσα σε άνθρωπο και κράτος.
...Παρά τα σημεία στα οποία συμπίπτουν, είναι τρία πολύ διαφορετικά μεταξύ τους συστήματα. Αποτελούν μία ομάδα μόνο στην πολιτική διάσταση. Στην οικονομική διάσταση η Γερμανία και η Ιταλία ανήκουν στον καπιταλιστικό κόσμο, μαζί με την Γαλλία και τις Αγγλοσαξονικές δυνάμεις. Στην πολιτιστική διάσταση η Ιταλία ανήκει στον Δυτικό πολιτισμό όπως η Γαλλία και οι Αγγλοσάξονες. Ενώ από την άλλη έχουν απομακρυνθεί η Ρωσία, όπως και η Γερμανία, από τα τρία θεμέλια του Δυτικού πολιτισμού : την κλασική εκπαίδευση, την χριστιανική φιλοσοφία και την ιπποτική αντίληψη.
Αυτές οι διαφορές μεταξύ των τριών ολοκληρωτικών συστημάτων είναι άκαμπτες. Αντιθέτως, ο φασισμός δείχνει μία όλο και μεγαλύτερη τάση να μετατρέψει την ιδιωτική του οικονομία σε κρατικό καπιταλισμό, και έτσι να πλησιάσει περισσότερο την ρωσική οικονομία, αλλά και μία συχνότερη τάση τελευταία να υιοθετήσει την εθνικοσοσιαλιστική κοσμοθεωρία σχετικά με την φυλή. Έτσι τα σημεία των διαφορών μεταξύ των τριών συστημάτων σταθερά εξαφανίζονται, ενώ η κοινή ιδεολογική αντίθεση προς τις Δυτικές δημοκρατίες αυξάνεται.